Herstellen kan op verschillende manieren. Elk deel van jou heeft een eigen zelfgenezend vermogen. Eigenlijk is dat zelfgenezende vermogen de uitwerking van je ziel in elke sfeer van je wezen. Je gevoelssfeer, je gedachtensfeer en je lichaam. Je ziel heeft maar één richting, namelijk naar heelheid, eenheid. Dat betekent dat je ziel jou altijd naar heelheid meetrekt. Je gevoel, je gedachten en je lijf. Dat gaat volledig automatisch. Je kunt het tegenwerken, of ervoor kiezen je over te geven aan dat proces en die heelwording laten gebeuren.
Genezing en heelwording tegenwerken doe je vaak onbewust. Meestal uit angst voor pijn en verdriet. Het proces van toelaten van gevoelens en onderzoeken van pijnlijke gedachten kan te angstwekkend zijn. Er ligt geen enkel oordeel op je keuze daarin. Als je de stroom van je ziel tegen wilt of moet houden, dan mag dat. Wat er alleen wél vaak gebeurt, is dat je lichaam de pijn dan op den duur overneemt. Waarom?
Je lichaam is afhankelijk van je ziel om te leven. Als je de energiestroom van je ziel tegenhoudt uit angst om te voelen, krijgt je lichaam niet genoeg energie en word je ziek. Je lichaam speelt zo een belangrijke rol in het opstarten van je proces. Veel mensen gaan pas bezig met zichzelf als ze flink ziek worden. Het bezig zijn met je lichamelijke gezondheid is dan het genezingsproces zelf. Je leert dan vanzelf dat je voor jezelf moet zorgen, bijvoorbeeld.
Maar je gaat op een gegeven moment ook vanzelf in overgave, omdat je gewoonweg uitgeput bent, of niet meer goed je weerstand kunt volhouden, omdat je daar gewoon te veel pijn voor hebt. Als ziekte je murw maakt, zit daar vreemd genoeg een goede kant aan: je kunt je gevoelens niet meer tegenhouden en die komen vanzelf aan de oppervlakte. Je wordt huilerig misschien, of een ‘moeilijke’ zieke, niet te genieten, omdat al je boosheid vanzelf aan de oppervlakte komt. De ziekte heeft de muren verzwakt die je zo goed omhoog hebt gehouden je hele leven. Daardoor kun je op je dieptepunt, als je geen enkele weerstand meer hebt, juist totale vrede vinden. Soms gebeurt dat heel plotseling.
De ziekte is zo een weg naar genezing van je ziel. Vanuit dit gezichtspunt maakt het niet uti of je lichaam beter wordt. Het doel van je ziel is datgene te redden dat eeuwig is: je ziel zelf. Als je op tijd bent, red je ook je lichaam, maar soms kan dat niet meer, of zelfs: de ziekte ontstond alleen maar omdat het proces van zielsgenezing op gang moest worden gebracht. Met andere woorden: je hebt niets geblokkeerd in dit leven waardoor je zou kunnen verwachten dat je ziek werd, maar een infectie of aangeboren ziekte velt je. Toch ga je door die ziekte een genezingsproces in op zielsniveau, waarbij je dieper leert voelen, of dichter bij je ziel komt te staan, of waardoor je eigenschappen ontwikkelt die je op geen enkele andere manier had kunnen ontwikkelen. Je ziekte zelf werkt transformerend.
Ziekte is dan heilig. Een weg naar heelwording en eenheid. Daarom kun je bij sommige mensen die lang ziek zijn geweest, na verloop van tijd toch een enorme vrede zien ontstaan en innerlijke kracht. Dat is wat hun ziekte met ze heeft gedaan. Er vindt geen lichamelijke genezing plaats, maar innerlijke, eeuwige genezing. Als je verder kunt kijken dan het fysieke, begrijp je dat en degenen die dit betreft, begrijpen het meestal zelf ook, intuïtief, hoewel dat soms een tijd kan duren.
Echter, jij kunt nooit over een ander zeggen dat dat zo is: ‘die ziekte is ontstaan om jou dit of dat te leren, of dit of dat proces op gang te brengen’. Nogmaals, ziekte is heilig. Het is een gesprek van God, of het Leven, met de Ziel van de zieke. Dat is privé en niemand kan daar iets over zeggen, behalve diegene zelf, en God. (Heel soms mag iemand die goed kan Luisteren er wat licht op schijnen, als dat helpen kan in het proces.)
Het komt zelfs voor dat een ziekte niet een wond van de zieke geneest, maar een wond van de omgeving. In familieopstellingen zie je vaak de mechanismen die daarachter schuil gaan. Zo kan de ziekte van een kind het hele gezin meenemen in een proces van heelwording en innerlijke kracht. Het kind is dan niet in zijn/haar eentje ziek, maar het hele gezin. En het kan de bedoeling zijn dat de ziel van de moeder juist degene is die heel moet worden, of van de vader, of nog verder terug, of in de breedte, of zelfs de sociale omgeving, een stukje maatschappij.
Als we ziek worden doordat we gif opnemen uit onze fysieke omgeving, belichamen we de ziekte van de Aarde zelf, als ons lichaam aan die gifstoffen bezwijkt. Het is dan niet alleen onze wond, maar de wond van onze maatschappij als geheel die tot uiting komt in ons lichaam. Het is dan de maatschappij die genezen moet, waar de ziel in terug moet komen en waar de door angst dichtgetimmerde structuren genezing tegenhouden. Niet de ziel van de individuele zieke.
Je lichaam wordt dus ziek als je ziel geheeld moet worden. Of dat nou is omdat je zelf je energie hebt vastgezet, of omdat het gaat om spirituele groei, of de genezing van je omgeving. Daarbij is het heel belangrijk om te onthouden dat je ziel een enorme kracht heeft. Als je die kracht kunt toelaten in alles wat je bent, genees je tot in de puntjes. Bij een echte, diepgaande transformatie, kan je lichaam in één klap genezen, ja, zelfs opstaan uit de dood. Je ziel is enorm krachtig.
Maar ren niet blind achter lichamelijke genezing aan. Het doel van je ziel is nooit de genezing van je lichaam alleen. Genezing voltrekt zich altijd in je ziel en vaak, maar niet altijd, in je lichaam. Daar zit een zin achter, die alleen te begrijpen is vanuit de niet-fysieke wereld. Die zin is individueel, specifiek en voor niemand van buitenaf te begrijpen of uit te leggen. Als je goed Luistert en Voelt, kun je jouw zinnige lijf hopelijk begrijpen.
Misschien een gek visioen, maar voor mij zinvol toen ik het kreeg: tijdens één van mijn healings hoorde ik dat onze aura’s eigenlijk eieren zijn en dat het de bedoeling is dat onze eieren uitkomen. Onze aura’s beschermen ons en voorzien ons lichaam van structuur en energie. Maar onze huidige staat is niet ons eindstation en het is de bedoeling dat we verder groeien, uit onze schaal breken en letterlijk onze vleugels uitslaan. Met andere woorden: we kunnen niet blijven waar we zijn. Als we de stroom van het leven, de richting van onze Ziel tegen proberen te houden uit angst voor wat we voelen, denken of tegenkomen, groeien we niet en blijven we embryo’s in een eierschaal, eeuwig wachtend op het leven dat eigenlijk onze bestemming is.
Onze werkelijke, uiteindelijke vorm is grenzeloos. Daarin kan het Leven zelf ongehinderd stromen, scheppen en liefhebben. Dit lichaam is vergankelijk, maar dat lichaam niet! Alles wat we hier op aarde meemaken, helpt ons bouwen aan dat lichtlichaam, ons voertuig in de wereld die veel en veel groter is dan het fysieke dat we hier op Aarde elke dag meemaken. Ziekte is slechts het proces dat ons in die richting stuurt. Op een dag zullen onze lichamen niet meer ziek worden, omdat onze Ziel krachtig, heel en gezond is geworden en ons lichaam volledig kan dragen. Dan voel je dat je vleugels hebt, ook al zijn die op ons huidige fysieke vlak (nog) niet zichtbaar…
Afbeelding van ImaArtist
Merel, dank je wel! Dit is exact het inzicht wat ik ook kreeg. Door mijn werk in mijn eigen praktijk maar ook door mijn eigen chronische (zeer invaliderende) aandoening die al sinds mijn tienertijd speelt en de laatste jaren in volle hevigheid heeft toegeslagen.
Ik vond er nooit echt goed de woorden voor. Maar vóelde het des te meer. Ik wist dat het zo was, maar kon het niet goed uitleggen aan al die veroordelende mensen (die dan ook nog vaak beweren holistisch te denken -not-!!), maar ook niet aan de bange mensen. Jij vond de woorden, en ik dank je er voor. Voirtaan verwijs ik naar deze briljante tekst.
Hartegroet, Sanna
Dankjewel voor je woorden, Sanna, ik ben blij dat het resoneert.
Warme groet voor jou,
Merel