Als een kindje wordt geboren, komt het terecht in een wereld die zo ver afstaat van wat het gewend is, dat dat op zich al een enorme schrik is. Het wil alleen maar de hele dag in de armen van mama liggen, mama mag op geen enkel moment uit balans zijn, want het kindje is voor 100% paranormaal begaafd als het om mama gaat en voelt elk sprankje disharmonie en interpreteert dat als gevaar. Mama mag niet eten, drinken en naar de wc, want zodra ze uit het oog is, denkt het kindje dat ze niet meer bestaat. Het kindje is totaal overhoop van het gevoel van honger en wil zodra het kikt melk drinken, eigenlijk wil het niet eens een kik hoeven geven om melk te krijgen. Als het kindje zich niet lekker voelt om welke reden dan ook, te warm, te koud, een vieze luier, dan wil het dat dat gevoel meteen verdwijnt. Als mama niet begrijpt wat er aan de hand is, is het kindje geschokt dat mama minder paranormaal begaafd is dan hij/zij en dat zij zijn/haar gedachten niet kan lezen.
Elk kind op de hele wereld heeft dus in meer of mindere mate een tekort aan aandacht gehad. Een moeder kan niet de hele dag met een kind op de arm lopen (hoewel je een heel eind komt met draagdoeken). De basis voor de hunkering naar aandacht van ons allemaal ligt daar. We begrijpen van kinds af aan al niet, waarom het in deze wereld niet mogelijk is om voortdurend in een gelukzalige staat van liefde te verkeren.
De mate waarin je in je leven aandacht gaat zoeken is afhankelijk van de ernst van het aandacht tekort (er bestaan natuurlijk gradaties, van ernstige verwaarlozing tot het af en toe laten wennen aan alleen zijn op school bijvoorbeeld) en van het karakter van het kind (gevoelige kinderen nemen gebeurtenissen zwaarder op dan minder gevoelige kinderen. Sommige kinderen hebben vanuit eerdere ervaringen, voordat ze in dit leven geboren werden, al meer of minder aandacht meegemaakt en kunnen daar meer of minder goed mee omgaan. En ik denk zelfs dat het afhangt van het contact van het kind met zijn/haar onzichtbare begeleiders.
Wat er kan gebeuren als je aandacht zoekt, is dat je het gaat zoeken bij degene waarvan je het meeste tekort hebt ervaren. In eerste instantie je moeder, of juist je vader. Later in je leven wil je dan heel veel aandacht hebben van respectievelijk een speciale vrouw of man. Dit kan op zich genezend werken! Het is mogelijk dat je iemand treft die veel te geven heeft en je dit graag wil geven. Ik heb voorbeelden in mijn omgeving gezien waarbij mensen door de verbinding met een partner of goede vriend(in) veel meer in hun kracht kwamen te staan.
Er zijn alleen wel een paar dingen die de boel danig kunnen compliceren en die eigenlijk inherent zijn aan het probleem. Als een kind langere tijd geen aandacht krijgt, verwacht het die aandacht ook niet meer. Het heeft het wel nodig, maar vraagt er niet meer om. Dit zijn meestal de liefste, meegaandste kinderen. Hun vragen is eigenlijk doodgebloed. En omdat het niet kan verdragen dat het geen aandacht krijgt, stopt het die behoefte diep weg. “ik heb niets nodig, van niemand”.
Als volwassene, zeg je dat nog steeds. Je verwacht geen gratis aandacht te krijgen. Je hebt misschien moeite met vriendschappen, omdat je niet weet dat je van hen liefde moet ontvangen (anders is het geen vriendschap) en als je een klein beetje om je heen hebt gezien dat het blijkbaar nodig is om liefde te ontvangen, weet je niet hoe je om liefde en vriendschap moet vragen. Je denkt dat je er iets (heel veel) voor moet doen. En iets voor terug geven. Je denkt dat je het waarschijnlijk niet waard bent om zomaar die liefde en vriendschap te krijgen, gewoon om wie je bent. De aandacht en liefde die er beschikbaar is om je heen, komt op die manier niet terecht bij jou. Zelfs als de liefde je recht in het gezicht staart, als iemand je die dolgraag wil geven, kun je die niet herkennen en toelaten. Het past gewoon niet in je wereldbeeld. Jij hebt dat niet nodig, jij bent “beter dan dat”.
Ik ben er van overtuigd dat iedereen dit in meer of mindere mate heeft. En natuurlijk niet heel precies zoals ik hier op heb geschreven. Maar ik denk wel dat dit de grootste motivatie is om onszelf te ontstijgen en te beseffen dat we pas heel kunnen worden door ons met elkaar te verbinden. Misschien is de grootste kunst op aarde niet het geven, maar het ontvangen. Het echte ontvangen dus, waarbij je je kwetsbaar durft op te stellen en werkelijk het weggetje opent naar jouw hart. Geven gaat vanzelf als je emmer overloopt.
Het is belangrijk om zoveel mogelijk liefde van zoveel mogelijk verschillende bronnen te leren accepteren. Voor veel spirituele mensen is het redelijk gemakkelijk liefde te ontvangen van Boven, of eventueel van Moeder Aarde (Beneden). Ons is immers verteld dat die liefde onuitputtelijk is, dus daarvan mag zelfs de minderwaardigste van ons allemaal wel een beetje hebben… Het moeilijke is dat dit uiteindelijk ook de enige weg zal blijken te zijn om de fundamentele leegte in onszelf op te vullen: de verbinding met het Goddelijke in jezelf zal je vullen. Maar het werkt in de praktijk vaak als excuus om je nog verder van je medemensen terug te trekken. Wie het geluksgevoel in zichzelf heeft gevonden, hoeft nog niet automatisch de weg naar verbinding met de mensen om zich heen te kunnen vinden.
Liefde te ontvangen van een partner of goede vriend(in) is bijvoorbeeld iets heel moeilijks, ook al heb je je innerlijke bron helemaal gevonden! Elk mens in ons leven heeft, net als onze moeder toen we baby waren, beperkingen. Er zullen momenten zijn dat hij/zij niets te geven heeft. Dus zullen we moeten leren wat we als baby niet konden: leren onze beperkingen en die van onze partner en alle anderen om ons heen te accepteren. Wat we vooral niet moeten doen, is ons dan maar weer van hem of haar afwenden en ons terugtrekken in onze spirituele een(zaam)heid. Kun je je eigen bron van Liefde laten stromen, niets van een ander verwachten en toch verwelkomen wat je krijgt, als je het krijgt?
We hebben liefde nodig van de mensen om ons heen. Onze innerlijke bron kan alleen stromen als we die kunnen delen. Kijk maar eens om je heen. Hoeveel mensen zijn er in je directe omgeving van wie je een grammetje aandacht en liefde zou kunnen krijgen, aan wie je een grammetje aandacht en liefde zou kunnen geven? Je kinderen, mensen die je vrienden zouden kunnen worden, vrienden die je al hebt maar misschien veel dichter bij je zouden kunnen komen te staan.
En zelfs als je op dit moment op een punt bent dat je helemaal geen mensen in je omgeving hebt die van je kunnen houden, begin dan met hallo zeggen tegen de kassiere in de winkel. Het hallo dat zij je terug geeft, bevat energie (lees liefde). Sta toe dat die energie je voedt. Ga in de speeltuin zitten. Als een kind tegen je begint te praten, of het rolt per ongeluk de bal naar je toe, dan bevatten de woorden, dan bevat zelfs die bal een stukje energie voor jou. Als je eenmaal begint met toelaten, wordt er iets in het universum in werking gezet. Er is een hoop overtollige liefde die ergens naartoe moet. Zie het als een groot zwembad dat dreigt over te lopen. Als er ergens een ‘afvoerputje’ open gaat, zal het water daar dankbaar in stromen.
Image by Jaime_silver00